می‌وزد از سرِ امید، نسیمی،
لیک، تا زمزمه‌یی ساز کند
در همه خلوتِ صحرا
                        به ره‌اش
                                  نارونی نیست.

چه بگویم؟ سخنی نیست.

پُشتِ درهای فروبسته
شب از دشنه و دشمن پُر
به کج‌اندیشی
                خاموش
                         نشسته‌ست.

بام‌ها
     زیرِ فشارِ شب
                      کج،
کوچه
      از آمدورفتِ شبِ بدچشمِ سمج
                                             خسته‌ست.

چه بگویم؟ ــ سخنی نیست.

در همه خلوتِ این شهر، آوا
جز ز موشی که دَرانَد کفنی، نیست.

وندر این ظلمت‌جا
جز سیانوحه‌ی شومُرده زنی، نیست.

ور نسیمی جُنبد
به ره‌اش
          نجوا را
                 نارونی نیست.

چه بگویم؟
سخنی نیست...