هجرانی . . .

چه بی‌تابانه می‌خواهمت ای دوری‌ات آزمونِ تلخِ زنده‌به‌گوری!

چه بی‌تابانه تو را طلب می‌کنم!

بر پُشتِ سمندی

گویی

نوزین

که قرارش نیست.

و فاصله

تجربه‌یی بیهوده است.

بوی پیرهنت،

این‌جا

و اکنون. ــ

کوه‌ها در فاصله

سردند.

دست

در کوچه و بستر

حضورِ مأنوسِ دستِ تو را می‌جوید،

و به راه اندیشیدن

یأس را

رَج می‌زند.

بی‌نجوای انگشتانت

فقط. ــ

و جهان از هر سلامی خالی‌ست.

 نوشته شده توسط گلبرگ متقی در دوشنبه 89/4/28 و ساعت 8:49 عصر | نظرات دیگران()

اشک رازیست

 لبخند رازیست

 عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم مرا فریاد کن

...درخت با جنگل سخن می گوید

علف با صحرا ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو

 دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

من ریشه های ترا دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

و دست هایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال عاشق ترین زندگان بودند

دستت را به من بده

دست های تو با من آشناست ای دیر یافته با تو سخن می گویم

بسان ابر که با توفان

بسان علف با صحرا

بسان باران که با دریا

بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

 نوشته شده توسط گلبرگ متقی در دوشنبه 89/4/28 و ساعت 5:40 عصر | نظرات دیگران()

تو کجائی؟

در گستره ی بی مرز این جهان تو کجائی؟

من در دوردست ترین جای جهان ایستاده ام،

                                                 کنار تو،

 تو کجائی؟

 در گستره ی ناپاک این جهان

                  

                         تو کجائی؟

من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام.

بر سبزه شور این رود بزرگ که می سراید

                                                 برای تو....

 نوشته شده توسط گلبرگ متقی در شنبه 89/4/19 و ساعت 10:52 عصر | نظرات دیگران()

به تو سلام می کنم

به تو سلام می کنم کنار تو می نشینم ودر خلوت تو شهربزرگ من بنا می شود

 اگر فریاد مرغ و سایه علفم در خلوت تو این حقیقت راباز می یابم.

 خسته، خسته از راهکوره های تردید می آیم چون آئینه ای از تو لبریزم

 هیچ چیز مرا تسکین نمی دهد نه ساقه بازوهایت، نه چشمه های تنت.

 بی تو خاموشم، شهری در شبم.

 تو طلوع می کنی من گرمایت رااز دور می چشم و شهر من بیدار می شود،

 دیگر هیچ چیز نمی خواهدمرا تسکین دهد.

 دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب و غروبت مرا می سوزاند.

 تو سخن می گویی من نمی شنوم تو سکوت می کنی من فریاد میزنم با منی با خود نیستم و بی تو خود را در نمی یابم.

 دیگر هیچ چیز نمی خواهد، نمی تواند تسکینم بدهد

 اگر فریاد مرغ و سایه علفم این حقیقت را در خلوت تو باز یافته ام.

 حقیقت بزرگ است و من کوچکم، با تو بیگانه ام.

 فریاد مرغ را بشنو سایه علف را با سایه ات بیامیز

 مرا با خودت آشنا کن بیگانه من

                                     مرا با خودت یکی کن. ...

 نوشته شده توسط گلبرگ متقی در پنج شنبه 89/4/17 و ساعت 3:6 صبح | نظرات دیگران()