هرگاه مرد با ایمان برادر خود را خشمگین ساخت ، میان خود و او جدائى انداخت . [ گویند : حشمه و أحشمه ، چون او را بخشم آورد . و گفته‏اند شرمگین شدن و خشم آوردن را براى او خواست . و آن گاه جدائى اوست ] . [ و اکنون هنگام آن است که گزیده‏هاى سخن امیر مؤمنان علیه السّلام را پایان دهیم ، حالى که خداى سبحان را بر این منّت که نهاد و توفیقى که به ما داد سپاس مى‏گوییم . که آنچه پراکنده بود فراهم کردیم و آنچه دور مى‏نمود نزدیک آوردیم . و چنانکه در آغاز بر عهده نهادیم بر آنیم که برگهاى سفید در پایان هر باب بنهیم تا آنچه از دست شده و به دست آریم در آن برگها بگذاریم . و بود که سخنى پوشیده آشکار شود و از آن پس که دور مینمود به دست آید . و توفیق ما جز با خدا نیست . بر او توکل کردیم و او ما را بسنده و نیکوکار گزار است . و این در رجب سال چهار صد از هجرت است و درود بر سید ما محمد خاتم پیمبران و هدایت کننده به بهترین راه و بر آل پاک و یاران او باد که ستارگان یقین‏اند . ] [نهج البلاغه]
 
امروز: شنبه 04 تیر 28

 
 
تو نیستی که ببینی
 
 
 
 
تو نیستی که ببینی
 
 
چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است
 
 
چگونه عکس تو در برق شیشه ها... پیداست
 
 
چگونه جای تو در جان زندگی سبز است
 
 
هنوز پنجره باز است
 
 
تو از بلندی ایوان به باغ می نگری
 
 
درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها
 
 
به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر
 
 
به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند
 
 
تمام گنجشکان
 
 
که درنبودن تو
 
 
مرا به باد ملامت گرفته اند
 
 
ترا به نام صدا می کنند
 
 
هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج
 
 
کنار باغچه
 
زیر درخت ها لب حوض
 
 
درون آینه پک آب می نگرند
 
تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده است
 
طنین شعر تو نگاه تو درترانه من
 
تو نیستی که بیبنی چگونه می گردد
 
نسیم روح تو در باغ بی جوانه من
 
چه نیمه شب ها کز پاره های ابر سپید
 
به روی لوح سپهر
 
ترا چنانکه دلم خواسته است ساخته ام
 
چه نیمه شب ها وقتی که ابر بازیگر
 
هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر
 
به چشم همزدنی
 
میان آن همه صورت ترا شناخته ام ...
 
به خواب می ماند
 
تنها به خواب می ماند
 
چراغ اینه دیوار بی تو غمگینند
 
 
تو نیستی که ببینی
چگونه با دیوار
 
به مهربانی یک دوست از تو می گویم
 
تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار
 
جواب می شنوم
 
تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو
 
به روی هرچه درین خانه ست
 
غبار سربی اندوه بال گسترده است
 
تو نیستی که ببینی دل رمیده من
 
به جز تو یاد همه چیز را رهاکرده است
 
غروب های غریب
 
در این رواق نیاز
 
پرنده ساکت و غمگین
 
ستاره بیمار است
 
دو چشم خسته من
 
در این امید عبث
 
دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است
 
 
 
تو نیستی که ببینی  ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 نوشته شده توسط گلبرگ متقی در سه شنبه 89/4/22 و ساعت 2:0 صبح | نظرات دیگران()
درباره خودم
آمار وبلاگ
بازدید امروز: 5
بازدید دیروز: 7
مجموع بازدیدها: 55723
جستجو در صفحه

لوگوی دوستان
خبر نامه
 
وضیعت من در یاهو